De moeder van het hedonisme

Het is niet het vreugdevolle leven wat wij leiden waardoor wij ons genoodzaakt zien tot nog hoger gelegen en nooit eerder ontgonnen landschappen van vreugde en genot te vertrekken, het is juist de oorverdovende stilte en de gapende leegte die doet verlangen naar de verlichting van het genot. Wij streven naar de grote ontsnapping aan de tirannie van het aardse tranendal. Naar de betere manieren om ons, ook al is het maar voor heel even, te onttrekken aan de realiteit van het bewuste leven. Het krankzinnige bewuste leven.
De krankzinnige mens, als enige der dieren in staat tot reflectie, een zelfreflectie. Weten te leven, niet weten waarvoor, kunnen bevatten hoe kort nog te zijn en sterven als de enige zekerheid. Verrotting en bederf als horizon van het bestaan. Zelfs een drosophila, centipede of hippopotamus is bij geboorte al duizend maal gelukkiger dan de mens. Er is geen tragischer lot denkbaar dan het menszijn zelf. Ironisch genoeg kan ook alleen diezelfde mens als enige dit tragische lot bevatten. Zij bevat en bedenkt haar eigen ondergang nog voor zij in staat is te begrijpen hoe zij leeft.
In de reflectie op het leven is geen ruimte voor verandering van perspectief; de tijd loopt door in dezelfde ruimte als waarin gedacht wordt en de perceptie is als een opgewonden veer die langzaam zichzelf afwikkelt. Elke dag is er de dood, dringt de wetenschap te vergaan zich aan ons op. Is het zichtbaar in de wereld aanwezig.

Zichtbaar in een klein vogeltje dat nog voor het voldoende ontwikkelde vleugels had als Icarus een tocht naar de einder waagde, maar te pletter stortte op de harde werkelijkheid van het grijze beton. Zichtbaar was het in de baby die slechts na vier ademteugen nadat het de warme moederschoot had verlaten stopte met doorademen en als een grijze pop van klei met een strak masker van naïef afgrijzen in een wit kistje weer werd teruggegeven aan de aarde. Zichtbaar in het kind dat zo mooi, zo lief en zo vreugdevol was in het leven van de ouders wier vurige wens het altijd was geweest om een kind te kunnen bezitten, maar na vijf jaren blind en doof werd door een hersentumor ter grootte van een struisvogelei en op een regenachtige nacht koud en alleen stierf onder steriele witte lakens, verbonden aan plastic slangen die te groot leken voor een zo’n klein lichaam. Zichtbaar in de moeder die heel haar leven heeft gegeven voor het genot van de kinderen, ze te mogen koesteren, ze te mogen zien, ze te mogen ruiken en voelen, te kunnen liefhebben. Die moeder, die plots een oneerlijke strijd moest aangaan met de dood die vanuit het merg van het lichaam elke dag meer kapotmaakt en haar uiteindelijk met zich meeneemt, liggend en rillend in een bed, uitgemergeld en kaal. Zichtbaar in de dood in de ogen van artsen die met hun laatste krachten gewonde soldaten proberen te redden, zodat ze terug kunnen naar het front om opnieuw aan flarden te worden geschoten. Zichtbaar op een duistere parkeerplaats waar twee verliefden nietsvermoedend liggen te vrijen, maar door toedoen van een psychopaat nooit meer terugkeren in de existentie van de dag.
Zichtbaar is het in het ongenadige einde wat nadert in onze wetenschap, telkens meer als de tijd vastberaden haar koers door de ruimte voortzet.

Het hedonisme biedt uitkomst. De moeder van de losbandigheid is niet de vreugde, maar de vreugdeloosheid, predikt Nietzsche. Het genot moet nog komen. Eerst is er de vreugdeloosheid, dan de roep om vreugde, tenslotte de losbandigheid. En na de losbandigheid, zal er een roes komen waarvoor geen vergelijking volstaat. Er is geen dichter ter wereld die met zijn pen kan beschrijven wat het ware genot eigenlijk inhoudt. Dichter, denk niet meer, maar doe mee. Ervaar het zelf en aanschouw het paradijselijk leven met eigen ogen. Slechts een kleine aanpassing in het dagelijks ritme is voldoende om u de schellen van de ogen te doen vallen. Aarzel niet langer, draal niet, ga mee en voel mee. Stel u positief, sensitief en luchtig op. Kijk niet om, denk niet na, sluit niet uit, oordeel niet, spreek niet uit. Onthoud u van commentaar. Onderdruk uw mening. Uit niets behalve het genot. Wees spontaan en sportief. Doe vrolijk, sta open en toon interesse.
Niet nadenken, maar nadoen

Door alle vensters van de media treedt het contemporaine hedonisme ons vervloekt bewustzijn binnen. Er is geen knop die nog omgedraaid kan worden zonder dat het genot als belangrijkste maat der dingen aan ons opgedrongen wordt. Niet denken, genieten. Seks en drugs. Seks en geld. Geld en luxe. Goederen, goederen, goederen. Geen kind nog dat de enorme hoeveelheid van zinloze verleidingen kan weerstaan. Als er nog kinderen zijn. Vijftienjarigen zijn heden ten dage een potentiële ster. Zestienjarigen een gewild sekssymbool, ouderen zijn te langzaam en moeten dood. De macht aan de jongeren. Zij die niet denken maar doen, hebben het goed, dat is wat zichtbaar wordt. Niemand wil nog denken aan de werkelijkheid van de toekomst, meedenken over oplossingen die niet binnen twee dagen aangedragen kunnen worden, debatteren over de ruime zin van woorden, luisteren naar iets wat niet gehoord kan worden als verplaatsing van lucht.
Moraalpredikers van vroeger zijn onthoofd en verbrand, principes het gif van de nieuwe maatschappij.

Zet de televisie aan en aanschouw het grote wonder van het hedonisme. Intelligente mensen, gestudeerden, academici, zij die een edel vak hebben geleerd, plaatsen hun tragische smoelwerken voor de verborgen camera’s van een huis dat bewoond wordt door een miljoenenpubliek. Er schijnt niets leukers te zijn dan als een domme aap de bevelen op te volgen van redacteurs die ooit bekend zijn geworden met het publiceren van rioolstront in roddelbladen. Zit, rol om, doe dood, geef poot, kwijl en huil. Het publiek op de zetels in de stoffige huiskamers joelt bij het aanschouwen van een blote tiet en verdampt in een collectief mega-orgasme als een ex-marinier genaamd Bart het domme grietje uit Limburg in haar te dikke reet neukt. Weliswaar doen ze het onder de dekens en ziet het publiek slechts wat ze wil zien, de wetenschap dat wat wordt vertoond authentiek is, blijkt voldoende voor dagen van nazinderend genot. Neuken is het mooiste wat er is en als twee miljoen mensen meekijken is het de meest geslaagde onderneming in het overigens trieste leven. Existeren op televisie is de ultieme verwerkelijking van het doelloze leven: bestaan bij de gratie van anderen. Knop om, existentie, knop nogmaals om, exit. Post-existentie.

Het genot en de belofte van ultieme gelukzaligheid zijn de drijvende krachten achter de machtige industrie van het massa-entertainment. De gedachte aan het dode vogeltje, het dode kind of de creperende moeder is voldoende om de handtekening te zetten onder het wurgcontract van mensen, die dankzij het verdriet van de toekomst tot de 500 rijksten op aarde behoren. Wie dan leeft, dan zorgt.
Denken stemt somber, principes zijn niets meer dan een blokkade voor het ware geluk. Wie wil er niet zes weken lang op een tropisch eiland zitten, lurkend aan een kokosnoot terwijl een prachtexemplaar van het andere geslacht zijn best doet met orale bevrediging. En dat, terwijl de wetenschap van twee miljoen geile kijkers een orale bevrediging op zichzelf is. Voor argumentatie is bij de hedonisten geen ruimte.’Waarom zou je het niet doen, er is toch niets mis mee, pakken wat je krijgen kunt, je leeft maar een keer, baat het niet dan schaadt het niet, geniet tot je er bij één woord’ en nog een dozijn van dergelijke platitudes zijn het enige arsenaal dat voor de hedonist voorhanden is, en schijnbaar is dat voldoende. Zelfs voor de slimsten onder ons dient er geen principe verbonden te zijn aan het genot. Verkoop uw ziel en word onsterfelijk rijk. Misschien moet Goethe’s ‘Faust’ verplicht worden op de boekenlijst.

De vreugdeloosheid van het bestaan zelf nodigt niet uit tot reflectie in die gebieden waar mogelijk genot het ultieme bestaan kan zijn. Het was juist die vreugdeloosheid, die de makke schapen in de armen van de machtige industriëlen en nietsontziende mediacraten dreef. Elke dag was een confrontatie met de dood, met het bestaan, en elke dag was er een teveel, de leegte werd groter en groter, het gat dieper en zwarter. Als het gat maar diep en uitzichtloos genoeg is, slaat de balans door naar het hedonisme.
Eenzaam zijn we geboren, eenzaam gaan we dood en we kunnen maar beter wat pauzes inlassen. Stop de werkelijkheid, stop het denken, stop het kijken, stop het voelen, stop de reflectie, stop de intelligentie, stop het bewustzijn. Ruim baan voor de hormonen en gejaagde winstbelangen.

Schrijf u nu in voor ons programma en win een comateuze toestand tot het einde der tijden. Laat u meedrijven op een gouden wolk van loze beloften en oppervlakkige boodschappen. Wacht u voor de reclame, laat u besturen door camera, gebruik uw lichaam om het geile volk te imponeren. Stem in met eenzijdige voorwaarden, laat uw wereld creëren door snelle mannetjes in grote auto’s, laat u betalen in belachelijk kleine bedragen en vergeet u vooral niet altijd te glimlachen.
Huilend komen wij op aarde, glimlachend zullen we sterven.